Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

ΚΩΜΗ ΣΑΙΣΑΡΙΑ = ΕΛΕΥΣΙΝΑ. (Μέρος 1ον )


Αρχαία ελληνική στήλη με την Δήμητρα να έχει τυλιγμένα φίδια στα χέρια της και να κρατά δημητριακούς καρπούς.
Πηγή εικόνας: http://ellinikiglossa-lexarithmoi.blogspot.gr/2010/09/blog-post_21.html





Ο Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς, στο λεξικό του αναφέρει ότι: ‘’τα πανάρχαια χρόνια η Ελευσίνα είχε το όνομα της προστάτισσας της, Σαισαρίας’’.
Σαιράρα είτε Σαισαρία, πολύ πιθανών να ήταν μια θεότητα που ο βασιλιάς του περιφερειακού Μυκηναϊκού ανακτόρου, όπου διοικητικά άνηκε στο κεντρικό των Μεγάρων, διατηρούσε βωμό στην αυλή του ανακτόρου και λατρευτικά τιμούσε με ανάλογες γιορτές. Ώστε έτσι, με την πάροδο του χρόνου ο μικρός παράλιος λόφος που βρισκόταν το αυτό ανάκτορο να ονομάστηκε Σαισαρία.
Την εποχή των Δωριέων το ανάκτορο της Σαισαρίας, είναι λογικό, να μετατράπηκε σε ναό της θεάς Δήμητρας. Καθώς το ίδιο συνέβηκε στα Μυκηναϊκά ανάκτορα της Μεγαρίδας, αλλά και ανά την Ελλάδα όπου κάποια από αυτά αφιερώθηκαν σε διάφορες θεότητες των ολύμπιων θεών. Και, ίσως, ο μυθικός Κελεός να σχετίζεται με κάποιον από τους τελευταίους Μυκηναίους βασιλιάδες της Σαισαρίας ώστε, ως εξής να συγχωνεύτηκε στους κατοπινούς Δωρικούς μύθους για τη Δήμητρα.
Η Σαισαρία τους πρώτους τέσσερις Δωρικούς αιώνες (περίπου 1050 -650 π.Χ.), παρέμενε μια Μεγαρική κώμη που με τον ναό της εξυπηρετούσε μόνο τις θρησκευτικές ανάγκες των εκεί κατοίκων. Και φυσικά δεν διέθετε τίποτα περισσότερα είτε ξεχωριστά απ’ ότι ήταν είτε είχαν τα αγροτικά Μεγαρικά μυστήρια. Δηλαδή, από όσα εκείνα που τους κατοπινούς αιώνες οι Αθηναίοι διαμόρφωσαν.
Η λατρεία της Δήμητρας σε όλη την Μεγαρίδα χώρα είχε ένα έντονο αγροτικό μυστηριακό χαρακτήρα με  αποκορυφωματικό κέντρο λατρείας το ιερό σπήλαιο στα Μέγαρα. Άλλωστε, ο Ομηρικός ύμνος προς την Δήμητρα, από την αρχή φανερώνεται ότι διαδραματίζεται εξελίσσοντας την μυθολογική του ροή στη σημερινή παραλία (Βαρέα) των Μεγάρων.
Και για τους στοχαστικούς φίλους, ας δούμε πως αρχίζει ο ύμνος:  
‘’Τη Δήμητρα τη σεβαστή καλλίκομη θεάν αρχίζω να εξυμνώ,
αυτήν και τη λυγεροπόδαρη τη θυγατέρα της ο Αϊδωνεύς
την άρπαξε[…] όταν μακριά από την χρυσοδρέπανη λαμπρόκαρπη τη Δήμητρα
έπαιζε με του Ωκεανού τις κόρες τις ορθόστηθες, δρέποντας ρόδα, κρόκους και άνθη
[…] και νάρκισσο που ως δόλωμα τον βλάστησε για το κορίτσι[…]και  σύμπασα η γη και το αλμυρό κύμα της θάλασσας.
Κι έκθαμβη αυτή τα δυο της χέρια τ’ άπλωσε το πάγκαλο άθυρμα να πιάσει, κι άνοιξε η γη τότε η πλατύδρομη στον Νύσιο όρμησε το πεδίον ο πολυδέγμων άρχοντας […]
Κι αφού την άρπαξε άθελά της… ‘’
Και ας δούμε με προσοχή τι λένε αυτοί οι πρώτοι στοίχοι.  
‘’Εξυμνώ τη Δήμητρα και την κόρη της που ο Αϊδωνεύς την άρπαξε όταν η κόρη έπαιζε με τις θυγατέρες του Ωκεανού μαζεύοντας άνθη της ακτής. Ώσπου η κόρη είδε έναν νάρκισσο και απλώνοντας τα χέρια της να τον πιάσει, τότε άνοιξε η γη στο Νύσιο πεδίο την άρπαξε άθελά της.’’
Δηλαδή, η Περσεφόνη έπαιζε κοντά στη θάλασσα (εύκολα αυτό το συμπέρασμα το συνάγουμε από τα λουλούδια που αναφέρει ο ύμνος(*), αλλά και από τις κόρες/κύματα του Ωκεανού). Όμως εκείνο, το αδιαφιλονίκητο όπου σαφέστατα δηλώνει την περιοχή είναι η αναφορά του Νύσιου πεδίου.  Όλοι βέβαια οι μελετητές και οι ιστορικοί που ασχολούνται με την πανάρχαια ιστορία της Ελλάδας, γνωρίζουν ότι τόσο τα αρχαία Μέγαρα αλλά παράλληλα και το επίνειό τους, στο Σαρωνικό κόλπο, λεγόντουσαν αντίστοιχα: Νίσα τα Μέγαρα και Νισαία το επίνειό της!  

Συνεχίζεται...  

Σημείωση:
Το λουλούδι νάρκισσος με τα κατά τόπους ελληνικά ονόματά του όπως: ζαμπάκι, τσαμπάκι, μανουσάκι ή βούτσινο καθώς απαντάται σε πολλές ποικιλίες. Είναι ο κατ΄ εξοχήν Νάρκισσος των αρχαίων Ελλήνων από το οποίο και κατασκεύαζαν το ‘’ναρκίσσινο μύρο’’. Τούτο το είδος φθάνει σε ύψος τα 40 εκατοστά ο δε ανθοφόρος κλώνος του φέρει δέσμη 8-10 άνθη λευκά με το ανώτερο σημείο της στεφάνης κιτρινωπό. Τακτικά δε φυτρώνει στο λόφο της Νισαίας αλλά και στη γύρω περιοχή της παραλίας των Μεγάρων.

1 σχόλιο:

  1. Θεωρώ απαραίτητο, για να είναι πλήρης η ανάρτηση, να παρατίθεται το αρχαίο κείμενο και η μετάφραση, αν χρειάζεται και όχι μόνο η μετάφραση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή