Στο
πλάτωμα μιας κατακόρυφης χαράδρας, λες και είναι καρφιτσωμένο στο μπούστο του
λόφου, στέκι επί αιώνες το
ξωκλήσι του Άι Γιαννιού του Θεολόγου στη περιοχή Σόρα, των Μεγάρων.
Κάποτε
ήταν δυσπρόσιτο το πλάτωμα που είναι το εκκλησάκι και μόνο από κάποιο επικίνδυνο,
κακοτράχαλο μονοπάτι
έφτανες στη χάρη του.
Μέσα
στο ξωκλήσι το σπηλαίωμα του βράχου ήταν καταστόλιστο από αρχαία αγιογραφία, ενώ από τα ελάχιστα σωζόμενα
μέρη (σπαράγματα) των χρωμάτων και της τεχνοτροπίας, συμπεραίνετε ότι έχει
πολλά κοινά στοιχεία με την πρώτη αγιογράφηση της Ι. Μονής Οσίου Μελετίου του εν Κιθαιρώνα (12ου
αιώνα).
Σήμερα έχουν απομείνει δύο "ασθενικά" κυπαρίσσια για να θυμίζουν ό,τι
στη κοίτη του ξεροπόταμου, κάποτε μας καλωσόριζαν έξη αιωνόβια πανύψηλα
κυπαρίσσια που περιτριγύριζαν το αρχαίο πηγάδι. Εκεί πίναμε υπέροχο νερό (που
όμοιό του δεν έτυχε να ξαναπιώ πουθενά αλλού, σε όποια μέρη της γης κι αν
βρέθηκα), ξεκουραζόμασταν και έπειτα ανεβαίναμε για το ξωκλήσι.
Από το εσωτερικό του ξωκλησιού, η αρχαιολογία, έχει εκτοπίσει
το μανουάλι, της εικόνες και τα καντήλια! Έτσι έχασε όλη την κατανυκτική του ευλάβεια,
έγινε ένα απρόσωπο αρχαιολογικό κτίσμα, όπου κάποτε, εκεί οι πονεμένοι
χριστιανοί αντλούσαν παρηγοριά, ελπίδα και δύναμη…
Στην εσωτερική Ν.Α. πλευρά σώζονται καπνισμένες, τρεις
ολόσωμες αγιογραφίες Αγίων του 16ου-17ου αιώνα.
Στο πλάτωμα μιας κατακόρυφης χαράδρας, λες και είναι καρφιτσωμένο
στο μπούστο του λόφου, στέκι επί αιώνες το εξωκκλήσι του Άι Γιαννιού του
Θεολόγου. Και καθώς βρίσκεται χωμένο στον ασβεστολιθικό βράχο γίνεται το κατανυκτικό
καταφύγιο των ευλαβούντων χριστιανών.
Κάποτε ήταν δυσπρόσιτο το εκκλησάκι και μόνο από κάποιο επικίνδυνο,
κακοτράχαλο μονοπάτι έφθανες στη χάρη του. Αργότερα, οι πιστοί έσκαψαν τη
πλαγιά της χαράδρας κι έφτιαξαν ένα πέτρινο φαρδύ μονοπάτι όπου να μπορούσαν τα
ζώα να ανεβάζουν ανήμπορους ανθρώπους και υλικά, τότε, πιθανών να κλίστηκε και
ο χώρος Β.Δ. που διαμόρφωσε ένα μεγάλο δωμάτιο. Αυτό θα πρέπει να έγινε τα
πρώτα χρόνια της οθωμανικής κατοχής διότι το ημισπηλαιώδης εξωκκλήσι του Αγίου
Ιωάννη του Θεολόγου αναφέρεται ότι είναι του 17ου αιώνα. Όμως, η
θέση του και η πρώτη αγιογράφησή του (καθώς ήρθε πρόσφατα στην επιφάνεια από
την αρχαιολογική υπηρεσία) παραπέμπουν σαφέστατα σε ασκηταριό του 11ου
με 12ου αιώνα.
Υπάρχει ακόμα μέσα στο ξωκλήσι το σπηλαίωμα του βράχου
που ήταν καταστόλιστο από την αρχαία αγιογραφία, ενώ από τα ελάχιστα σωζόμενα μέρη
(σπαράγματα) των χρωμάτων και της τεχνοτροπίας, συμπεραίνετε ότι έχει πολλά
κοινά στοιχεία με την πρώτη αγιογράφηση της Ι. Μονής Οσίου Μελετίου
του εν Κιθαιρώνα (12ου αιώνα).
Με αυτά τα υπάρχοντα στοιχεία συνάγουμε το συμπέρασμα ότι
το μικρό σπηλαιώδες πλάτωμα έγινε τόπος αγώνα και προσευχής για κάποιο χριστιανό
αναχωρητή στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας μ.Χ..
Η περιοχή που βρίσκεται το ξωκλήσι ήταν πευκόφυτη και δυστυχώς
κάηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όπου έκτοτε η ανθρώπινη παρέμβαση άλλαξε
ριζικά το τοπίο γύρω!
Θυμάμαι, πως για να πάμε να ανάψουμε τα καντήλια και να προσευχηθούμε
μαζί με τους γονείς μας, πριν την πυρκαγιά. Αφήναμε το αυτοκίνητο μισή ώρα
μακριά και συνεχίζαμε πεζή επάνω σένα υποτυπώδες καρόδρομο που τον σκίαζαν
τεράστια πεύκα, πουρνάρια, θυμάρια και σκίνα, μέχρι να κατεβούμε τη μια μεριά
του ποταμού. Στη κοίτη του ξεροπόταμου μας καλωσόριζαν έξη αιωνόβια πανύψηλα κυπαρίσσια
που περιτριγύριζαν το αρχαίο πηγάδι. Εκεί πίναμε υπέροχο νερό (που όμοιό του
δεν έτυχε να ξαναπιώ πουθενά αλλού, σε όποια μέρη της γης κι αν βρέθηκα),
ξεκουραζόμασταν και έπειτα ανεβαίναμε για το ξωκλήσι.
Σήμερα έχουν αλλάξει τα πάντα. Δρόμος ασφαλτοστρωμένος φτάνει
μέχρι επάνω το πλάτωμα, από το εσωτερικό του ξωκλησιού, η αρχαιολογία, έχει εκτοπίσει το
μανουάλι, της εικόνες και τα καντήλια! Και έτσι έχασε όλη
την κατανυκτική του ευλάβεια, έγινε ένα απρόσωπο αρχαιολογικό κτίσμα, όπου
κάποτε, εκεί οι πονεμένοι χριστιανοί αντλούσαν παρηγοριά, ελπίδα και δύναμη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου